Magnesiumtekort, hoe merk je dat, waardoor ontstaat het en wat kun je eraan doen?

Als je meer wilt weten over de symptomen en klachten van een tekort aan magnesium, hoe je dit kan meten en wat je hieraan kan doen, lees dan verder.

Magnesium speelt een essentiële rol in veel verschillende lichaamsfuncties. Het lichaam kan magnesium niet zelf aanmaken en is dus afhankelijk van inname door voeding. Een tekort kan leiden tot een grote verscheidenheid aan klachten zoals botontkalking, nierstenen, hoge bloeddruk, migraine, problemen met hart- en vaten en spieren. Magnesium en calcium hebben een tegengestelde werking in de spieren.

1. calcium zorgt dat spieren samentrekken en
2. magnesium juist dat ze ontspannen.

Een magnesiumtekort kan dan ook leiden tot spierverkramping of tot het zogenaamde restless legs syndroom. Extreme magnesiumtekorten kunnen zelfs leiden tot hartkloppingen of hartritmestoornissen. Raadpleeg hiervoor altijd een arts.

Een magnesiumtekort kan ontstaan door te weinig inname door voeding, problemen met opname of een te hoge uitscheiding.

Magnesium is voornamelijk te vinden in ongeraffineerde plantaardige producten als;

• groene bladgroentes,
• broccoli,
• avocado,
• noten,
• bananen,
• peulvruchten en
• volkoren granen.

Het eten van meer plantaardige producten kan dan ook een goede manier zijn om meer magnesium binnen te krijgen.

Een magnesiumtekort kan ook ontstaan door een probleem met de opname ervan. Maagzuurremmers hebben een pH verhogend effect wat de opname van magnesium en andere vitamines en mineralen zoals ijzer en vitamine B12 vermindert. Ook kan er competitie in de opname ontstaan. Bij hoge inname van andere mineralen als calcium, zink en ijzer delft magnesium vaak het onderspit. Darm- en spijsverteringsproblemen kunnen ook leiden tot een verminderde opname van magnesium, en voedingsstoffen in het algemeen. Een zeldzaam genetisch defect kan ervoor zorgen dat de transporteiwitten minder goed functioneren.

Tekorten kunnen ook ontstaan als het lichaam meer mineralen uitscheidt dan er opgenomen worden. Dit kan optreden in geval van bijvoorbeeld

• veelvuldig braken,
• langdurige diarree,
• extreem zweten of
• verhoogd urineverlies.

Diabetici drinken en plassen meer omdat ze meer dorst hebben. Ook het gebruik van plasmiddelen kan de magnesiumhuishouding verstoren. Chronisch alcoholmisbruik vermindert niet alleen de magnesiumopname, maar verhoogt zelfs de uitscheiding ervan in de urine. Verder kan een verhoogd urineverlies een bijwerking zijn van diverse medicijnen.

Een andere, meer medische oorzaak van magnesiumtekort kan voorkomen bij een te lage botdichtheid door extreem calciumtekort. Het lichaam kan er dan voor zorgen dat magnesium vanuit het bloed naar de botten wordt gestuurd om het calciumtekort aan te vullen. Dit is het zogenaamde ‘Hongerig bot syndroom’. Het ‘Refeeding Syndroom’ kan ontstaan na een periode van ernstige ondervoeding of anorexia. Als het lichaam vervolgens weer voeding binnenkrijgt kan dat leiden tot grote verschuivingen in mineralen- en vochtbalans, wat zeer ernstige gevolgen kan hebben.

Een te hoog Magnesium level kan ook voorkomen en tot problemen leiden als diarree. Hoe hoger het magnesiumgehalte van de ontlasting, des te zachter de ontlasting is. Dit wordt toegepast bij colonoscopie of andere situaties waarbij de darmen volledig schoon en leeg moeten zijn, waarbij je gevraagd wordt een grote hoeveelheid magnesiumcitraat oplossing te drinken. Een veel te hoog magnesiumgehalte in het bloed, zoals meer dan twee maal de referentiewaarde, kan ernstige gevolgen hebben zoals;

• extreem lage bloeddruk of een
• abnormale (veel te snelle of trage) hartslag.

Nu je meer weet over de symptomen van een onbalans in je magnesiumhuishouding en hoe deze kan zijn ontstaan, gaan we nu dieper in op de vraag hoe je eigen magnesiumgehalte bepaald kan worden. Meten is immers weten!

Magnesium kan op 3 manieren gemeten worden, intracellulair (rode bloedcellen), in het bloedserum en urine. Het gehalte in het bloed kan iets zeggen over inname en opname, het magnesium level in de urine zegt iets over de uitscheiding.

In vergelijking met serum is intracellulair magnesium nauwkeuriger te bepalen en is een verlaging ervan eerder zichtbaar. Echter een laag intracellulair magnesiumgehalte hoeft niet perse te duiden op een magnesiumtekort, maar kan ook betekenen dat het magnesiumtransport de cel in minder goed verloopt. Uitsluitsel hierover kan gedaan worden door het magnesiumgehalte van beide bloedwaarden te analyseren.

Een te laag intracellulair gehalte én een normaal of hoog magnesiumgehalte in de serum duidt waarschijnlijk op een probleem in dit cel transport. Dit kan mogelijk veroorzaakt worden door een laag insulineniveau, onvoldoende vitamine B6 of een te lage zoutinname zijn. Het komt veel vaker voor dat men juist te veel zout binnenkrijgt door het eten van veel bewerkte voedingsmiddelen, echter kan te weinig kan ook leiden tot gezondheidsklachten.

Magnesiumbepaling in de urine is belangrijk om het uitscheiden ervan te meten.

Indien het gehalte in de urine hoog is, is het aan te bevelen om naast magnesiuminname ook het onderliggende probleem van verhoogd urineverlies aan te pakken. Indien het magnesiumgehalte in de urine normaal is en de gehaltes in het serum en bloedcellen zijn beide laag, dan is onvoldoende magnesiuminname de waarschijnlijke oorzaak van het tekort. Begin dan allereerst met het aanpassen van je voedingspatroon. Mocht dit het magnesiumtekort niet volledig oplossen, dan kan een magnesiumsupplement uitkomst bieden. Aan te raden is om te starten met een lage dosis, bijvoorbeeld eenmaal daags een dosis van 100 mg, en deze indien nodig op te hogen op naar 3 maal daags 100 mg. Ook is aan te raden om niet tegelijkertijd een ander mineraalsupplement als calcium of ijzer in te nemen. Verhoog vervolgens alleen de dosering als verdere bloedanalyses uitwijzen dat verhoging ook echt noodzakelijk is. Uiteraard moet er contact met een arts gezocht worden als er aanwijzingen zijn van onderliggende medische aandoeningen.

Welke magnesiumanalyses nodig zijn is dus afhankelijk van wat je wilt weten. Echter om een zo volledig mogelijk beeld te krijgen van mogelijke onderliggende oorzaken van een magnesiumtekort, is het aan te bevelen om alle drie de analyses aan te vragen, zowel de gehaltes in de serum als intracellulair, als ook de urine. Het is ook mogelijk om, als je al een van deze 3 testen bij de huisarts mag doen, de andere waardes toe te voegen en bij de prikpost ook het buisje van Bloedwaardentest te laten vullen. Je hoeft dan bij je bestelling geen bloedafname meer te kopen bij Bloedwaardentest.nl

Als je de testen wilt bestellen ga je naar de magnesium intracellulaire test, zie de productbundel voor de drie testen voor slechts 89 euro.

We hopen dat deze informatie verhelderend en nuttig was. Mochten er nog verdere vragen zijn, neem dan gerust contact met ons op, wij helpen je graag verder.